Na twee weken....

¡Hola!

Na een weekje op Ometepe eiland zijn we gisteren vertrokken richting Caribische kust.

Een hele reis als je dat over land wil doen. De meeste mensen kiezen voor het vliegtuig vanaf Managua. Wij niet, in ieder geval de heenreis doen we over land. Vanaf Ometepe eerst zo’n 1 ½ uur met de boot. Dat was een oude pont uit Nederland, heel grappig, er was een kist met “zwemvesten”, boven was het “zonnedek” en de “dames” kon ik ook vinden 
Na de boot hebben we weer een shared taxi genomen, nu met een Engels stel op huwelijksreis. Zij gingen met de bus door naar Costa Rica, wij gingen met een expres bus naar Managua, ruim 2 uur. Denk je op de heenreis in de taxi een leuke prijs betaald te hebben, nu was het de helft minder (waarschijnlijk nog teveel betaald ) In Managua weer met een taxi naar een busstation waar de bussen oostwaarts gingen. Hier hadden we weer een “kippen bus” (oude Amerikaanse schoolbus) naar Juigalpe, 3 uur, waar niets te beleven was, dus vandaag weer door met een expres bus (weer wilde taferelen) naar El Rama, 4 uur. (Hieronder schrijft Cor over onze bus belevenissen….)

Gelukkig heb ik nagenoeg geen last van mijn rug, ik ben blij dat we de reis hebben kunnen uitstellen, zodat ik nu zonder problemen kan reizen.

El Rama is wel een leuk plaatsje, maar vandaag hebben we er rondgewandeld en hebben het ook wel weer gezien. Morgen gaan we met een boot (wat voor soort boot is nog een verrassing, hier zijn ook heel veel kleine pangabootjes, maar die zien er niet zo stabiel uit….) naar Bluefields.


Busreizen is hier weer heel bijzonder. Al bij het instappen verandert je wereld. In sneltreinvaart worden je spullen door de ayundente (helper) op het dak gesmeten. Je stapt in en er wordt meteen vertrokken, er gaat zo zo min mogelijk tijd verloren. Dit is een van de belangrijke taken van de ayundente. Hij int ook het geld en regelt het zo dat er zo snel mogelijk wordt in- en uitgestapt. Gooit spullen in of uit de bus als dat nodig is en fluit tussen zijn tanden als de chauffeur weer kan gaan rijden of juist moet stoppen. Ondertussen stappen regelmatig verkopers met van alles en nog wat (eten, drinken en overige “noodzakelijke” zaken) in aan de voor – of achterkant. Zij wurmen zich door het overvolle gangpad en proberen wat te verkopen. Ze komen elkaar natuurlijk tegen, de een loopt van achter naar voren en de ander in tegenovergestelde richting, maar dat mag de pret niet drukken. Soms komt er nog een bedelaar langs die ook iedereen nog even aantikt voor wat aandacht. Dit ritueel herhaalt zich bij nagenoeg iedere stop. Als klap op de vuurpijl begint iemand op luide toon een verhaal in het midden in het gangpad in deze drukte. Eerst dacht ik dat hij “de nieuwe leer” kwam brengen, maar dat bleek al snel anders te zijn. Uit zijn tasje toverde hij wat pillen, die naar zijn enthousiaste betoog te horen overal tegen zouden helpen. Vervolgens kwamen nog wat zalfjes en drankjes tevoorschijn die op eenzelfde manier werden aangeprezen. Hierna kon de verkoop beginnen. En wat schetst mijn verbazing? Hij verkoopt nog het een en ander. Zo wordt gezorgd dat je als reiziger nooit iets te kort komt. Kom daar in Nederland maar eens om.

Het bovenstaande schreef ik gisteren. Maar een opvallende gebeurtenis van vandaag (in de bus van Juigalpa naar Rama) wil ik toch nog even vermelden. We stapten in en de hele riedel met verkopers was net achter de rug toen de muziek uit ging en een man zich pontificaal in het overvolle gangpad posteerde. Hij haalde een bijbel uit zijn tas en begon een stuk uit Filippenzen voor te lezen, druk gebarend en articulerend. Toen hij daarmee klaar was zette hij een preek in van zo’n 15 a 20 minuten. Mijn Spaans is niet best, maar het was ontegenzeggelijk een gloedvol betoog. Nu lijkt mij dit geen alledaagse bezigheid in een bus, dus ik vroeg mij steeds af hoe hij dit in verband zou gaan brengen met een economische activiteit. Na de preek volgde nog een gebed en wat stichtelijke woorden. Ik begon me steeds meer af te vragen hoe dit verder zou gaan. Dit was heel simpel: Hij stopte zijn bijbel in zijn tas en haalde er vervolgens………….. een gasaansteker tevoorschijn Het licht der wereld! Hierna volgden nog vele zaken zoals lepels, pennen, klosjes garen, een nagelknipper, scharen, etc. etc. De verbinding met zijn preek ontging me volledig (maar zoals ik al zei: mijn Spaans is niet zo goed  ) Maar het moet gezegd: hij verkocht bovengemiddeld. Ik heb deze eer maar aan mij voorbij laten gaan. Met een glimlach en een handdruk was hij ook tevreden.

Busreizen is hier een rijdend theater. Je betaald een paar dollar en er worden urenlang acts opgevoerd.

Groetjes en tot schrijfs!