Afrikaanse toestanden

Goedemorgen allemaal,

Hier is het zaterdagochtend, 10 voor 8 als ik een beginnetje maak met mijn verhaaltje.We zijn in een guesthouse ten noorden van Walewale, in afwachting van ons ontbijtje dat gebracht zal worden door Susie, de dochter van Memuna.
Uitleg wie Memuna en Susie zijn: Memuna is de "huismoeder" van het kindertehuis in Nabari en Susie is een van haar eigen kinderen. Zij wonen hier 20 minuten brommeren vandaan, dus heel onpraktisch om dan in een guesthouse te verblijven waar alleen een bed en douche tot je beschikking staat en geen maaltijden....
Dus: straks komt Memuna ons halen en gaan we met een taxi naar haar huis, in de compound,en blijven daar 2 nachten. Een echte homestay dus. Ben benieuwd wanneer hier straks is...afrikaans wachten, ik leer het echt niet.

In de afgelopen dagen zijn we in Tamale geweest en in Mole Park.

In Tamale hebben we, na een ochtendje wachten (!) met Bash (gids voor Kidz Active' dispensatie aangevragd bij de autoriteiten om het kindertehuis te mogen bezoeken. Na een nederige houding van Bash en een visuele inspectie van ons mochten wij het kindertehuis gaan bezoeken.
Hier zijn we een paar uur geweest en hebben wat met de kinderen gespeeld, gezongen en geknuffeld. Trieste boel hoor, echt het recht van de sterkste heerst. En affiniteit tonen vanuit het personeel hoort er hier voor mijn gevoel ook niet echt bij. Ze vinden het denk ik wel prettig dat er vrijwilligers komen om luiers te verschonen en aandacht te geven aan de kinderen. Van de medewerkers in het tehuis vond ik van de meeste niet veel uitgaan. Maar het zal wel met de mentaliteit van de mensen te maken hebben.Nog een voorbeeldje: Ik had een kindje met een natte broek en wilde haar een luier omdoen.Nee, dat was niet de bedoeling, want ze was al een jaar geweest....

Trouwens dat luiers omdoen moet je ook weer leren hoor......Hier deden we het 30 jaar geleden met deze luiers, maar hadden we tenminste nog een of meer spelden tot onze beschikking om ze vast te maken. Nu moet je maar wat `rommelen`en hopen dat de )kapotte' strikslip de boel bij elkaar houdt.

Na een abrupt einde van mijn schrijven vanmorgen, de verbinding viel weg, kan ik nu verder schrijven.

Om vanuit Tamale naar Mole Park te gaan werd ons ontraden om een gewone bus te nemen. De weg is erg slecht. Nu zou het vanuit Mole Park naar Walewale ook een lastige reis worden, dus we hebben besloten om voor twee dagen een 4x4 met chauffeur te nemen.De weg was inderdaad vreselijk en in het park was het ook handig dat wij onze eigen auto bij ons hadden. Nu konden we met een gids het park in op het moment dat wij dit wilden.
Toen we aankwamen zagen we een grote kudde olifanten aan een watertje. Vanaf het terras bij het restaurant had je daar goed zicht op. Toen wij later het park ingingen waren ze dar niet meer en van dichtbij hebben wij ze dus niet kunnen zien. Wel diverse soorten antilopen, herten, een soort eekhoorns, wilde zwijnen en apen.Van grote afstand zagen we ook krokodillen.
Op de terugweg naar Tamale kreeg de auto pech. Daar sta je dan, in the middle of nowhere. Gelukkig bekommeren de Ghanezen zich wel over stilstaande auto's, dus ook zonder de ANWB konen we na twee uur de reis voortzetten. Wat een klein wondertje was, want hadden we een half uur later stilgestaan hadden we heel wat minder "dorpjes" op onze route gevonden.

We hoefden vanmorgen trouwens niet lang te wachten,Susie kwam met ontbijt en daarna zijn we met een taxi naar Wuwugu gegaan, de woonplaats van Memuna. Het plaatsje ligt vlakbij de grens met Burkina Faso, dus we zitten behoorlijk in het noorden van Ghana.

Vanmiddag zijn we een poosje in Nabari Child Care geweest. De oorspronkelijke bestemming van onze Ghanareis. Het viel ons op dat deze kinderen en behoorlijke dosis discipline bijgebracht is. Wanneer ze 1 ballon per kind krijgen is het ook echt 1 ballon. Ze gaan niet van anderen pikken of twee keer hun hand uitsteken.
De sfer onderling leek met goed. Jammer dat er voor hun maar een mevrouw aanwezig is, die kookt ook voor hen. Op doordewekse dagen komen de vrijwilligers , via Travel Active, met de kinderen spelen en muziek maken, Ze kenden ook een paar Nederlandse kinderliedjes.Morgenmiddag hopen we weer terug te gaan. Dan wordt het bellenblaastime, dat hebbe we nu maar niet meer gedaan. Ze hadden het druk genoeg met de balonnen, de nieuwe onderbroekjes en de vliegtuigjes.

Als je zo rondloopt zie je zo welke taak je zou oppakken, wanneer wij hier wat langer zouden blijven. Cor begon meteen over vloertjes storten in het mooie nieuwe tehuis. Ik zou aan de gang gaan met het aanschaffen van een extra setje kleding voor de kinderen en eenmaal per week een wasbeurt instellen. Niet alleen voor de kinderen, maar ook voor de kleding. Wanneer dit een aantal weken onder begeleiding gedaan wordt zullen ze deze taak vermoedelijk snel zelf op kunnen pakken.
We hadden wat onderbroekjes bij :
Zeeman gekocht voor de kinderen, ze gingen keurig in e rij staan om er een van Memuna in ontvangst te nemen.
Ja, in dit huis zit volgens ons wel een hele goede mogelijkheid om de kinderen een volwaardige opvoeding te geven.

Ik zal proberen wat foto's van vandaag en de afgelopen dagen online te zetten.

Tot het volgende verslag, een hartelijke groet van Cor en mij.