De eerste vijf dagen

De reis over Cambodjans grondgebied van de grens naar Battambang viel niet tegen. We hadden niet veel "weg" verwacht, maar de Cambodjaanse regering legt nu af en toe een verharde weg aan. De stukken die niet van een asfaltlag voorzien zijn zijn erg stoffig. De bomen en struiken langs de kant van de weg zijn bedekt door een dikke laag stof en voor de huizen/hutjes hangen grote lappen stof om het huis "stofvrij" te houden. Kleren hangen over (prikkel)draad te drogen, ook in het stof.

Gedurende de twee dagen dat we in Battambang bleven hebben we wel het een en ander bekeken. Natuurlijk moet je daar de bamboetrein gezien hebben. Op het oude spoor van de grens met Thailand tot Phnom Phen loopt een oude spoorlijn. Een stuk van 7 kilometer bij Battambang wordt door de plaatselijke bevolking gebruikt om naar de stad te gaan en om rijst te vervoeren. Hier hebben zij een leuke bron van inkomsten ontdekt. De toeristen vinden het leuk om met die trein van Battambang naar het gehuchtje verderop te reizen. De trein is eigenlijk een soort lorrie (zoals vroeger in de tuinbouw ook wel werd gebruikt) met een plateau van bamboe. Er is maar een spoor, dus als er een tegenligger aankomt moet diegene die het minst beladen is z'n boeltje oppakken, de "trein" afbreken en aan de kant om vervolgens na het passeren de handel weer op het spoor te zetten. Ik denk dat er sinds de aanleg niets meer aan het spoor gedaan is, de rails sluit niet zo netjes aan, dus je moet je goed vasthouden en bonkend ga je van stuk rail naar stuk rail.

We zijn naar Wat Banan geweest en een winery bezocht. De eerste wijnmakerij in Cambodja, dat konden we toch niet voorbij laten gaan :-)
Maar een fles wijn kost er $15 !!!!
Ook deze prijs geldt voor de Cambodjanen werd erbij gezegd.... Maar om nou meer dan een doorsnee Cambodjaans weekloon te spenderen aan een fles wijn......
Trouwens, lang niet iedereen heeft een (week)loon hier. Wanneer je gehandicapt of oud bent krijg je niets. Hier zijn geen voorzieningen zoal in de westerse maatschappij. Niet werken betekent niet eten en niet wonen.Als gevolg hiervan lopen er behoorlijk wat mensen te bedelen en bij de restaurantjes waar toeristen komen rond te struinen.Heel soms krijgen ze eten wat over is van de toeristen, in een plastik zakje.Of in sommige restaurantjes mogen ze stiekum de restjes van tafel snaaien als de klant zijn hielen heeft gelicht. Heel genant om mee te maken.

De dag dat we Wat Banan en de winery bezochten zijn we ook naar Phnom Sampeu geweest. Behoorlijk indrukwekkend. Halverwege de berg is grot welke vroeger gebruikt werd om dramastukken op te voeren.Toen heette de grot Drama-cave. In de tijd van Pol Pot heeft zich hier een echt drama voltrokken. Hier verhoorde en vermoorde hij 10.000-de Cambodjanen die niet voor hem op de rijstvelden wilde werken, iedereen moest gelijk zijn. Gestudeerd of niet, werken en luisteren. De lijken van de slachtoffers werden in de grot gedumpt. Vandaar dat de naam van de grot nu Killing-cave is.

Ondertussen zijn we in Siem Reap aangekomen, waar we Angkor Wat en een project van http://www.cambodia-dutch.org/ zullen gaan bezoeken.
Vandaag hebben we wat gefietst in de omgeving en even bij een buurhotel gezwommen.
We zitten nu trouwens in het guesthouse van de stichter van de projecten: http://www.baca-villa.com/

Groeten van Cor en Elly

P.S. Het is gelukt om 1(!) foto online te krijgen. Ik ga nog een kleine poging wagen, anders houden jullie de foto's nog tegoed.