Over het werk.

Hallo daar ben ik weer even,niet dat ik zoveel zin heb om te schrijven,maar ik blijf vandaag een beetje in de buurt van huis.Dat heeft twee redenen nl 1: een wat vreemd weeig gevoel heeft zich in mijn buik gemanifesteerd,met als gevolg dat een regelmatige gang naar het toilet noodzakelijk is geworden. En 2: Elly komt vandaag en die ga ik ophalen bij het busstation.Redenen genoeg dus om mijn vrije dag rustig te beginnen.Het is nu tien uur en ik nog niet veel meer gedaan dan een kop thee gedronken en naar de markt geweest om wat fruit te halen (geen straatbroodje vandaag)
Ik wil proberen iets over het werk te vertellen, dat heb ik nog niet gedaan geloof ik.Het werk in de weeshuizen is eigenlijk alleen maar leuk. Bij de kleinsten doe je niet veel meer dan ze bezighouden en alles wat daar verder bij komt kijken,zoals verschonen e.d. Luiers gebruiken ze hier niet,dus het is vaak dweilen en droge kleren aantrekken.Dat is verder heel simpel,er is een hoop schone en een hoop vuile kleren,niemand heeft zijn eigen broekje of shirtje en one size fits all.Bij geval van poep:onder de kraan, afspoelen en klaar.In een ander weeshuis(het zijn vaak geen wezen maar te vondeling gelegde kinderen)geven we engelse les.Dat gaat prima,alleen hebben ze net zo veel moeite met de uitspraak als een duitser met het woord Scheveningen.Bij de blinden gaat het ook leuk,alleen zij hebben natuurlijk een extra handicap dat ze nooit eens iets terug kunnen kijken.In het ziekenhuis heb ik vaak het idee dat we bezigheidstherapie aan het beoefenen zijn.Er zijn hier altijd heel veel(vietnamese)vrijwilligers.Dat komt omdat de vrijwilligers hier een gratis maaltijd krijgen.Wij dus ook en het moet gezegd de kwaliteit is voortreffelijk.Wat dat aangaat is het een zaligheid hier te mogen zijn.We geven hier ook engelse les aan de directeur en aan wat studenten die hier wonen.Zij helpen bij de dagelijkse gang van zaken, in ruil voor kost en inwoning.Tot dusver praat je over mensen die verstandelijk goed mee kunnen en daardoor best veel kansen hebben.Dat is in het staatsweeshuis waar wij ook werken wel even anders.De mensen die daar verblijven hebben een geestelijke handicap en vaak ook nog een lichamelijke.De kansen voor hen in deze maatschappij varieren van nihil tot nul.Geen aangepaste apparatuur,rugzakjes of wat voor begeleiding ook. Ze verblijven in een hok zonder faciliteiten en te weinig personeel.Er staan alleen een paar bedden zonder matras of matje.De laatste keer dat wij kwamen zat de deur op slot en hoorde je ze van verre gillen.Niemand zit op hen te wachten en toch lukt het om contact te maken met hen. Zij kunnen er niets aan doen,maar ze zitten wel in deze uitzichtloze situatie, die ik ook niet begrijp en die zo onredelijk lijkt.We proberen een heel klein steentje bij te dragen.Meer kan ik er niet van zeggen. Allemaal het beste daar in Nederland en tot dusver bedankt voor alle leuke en lieve reacties.Ik ga zometeen Elly ophalen jullie horen nog van ons.
Groet Cor.