Ik ben er.

Na een lange busreis komen we eindelijk in Can Tho aan. We worden met een taxi opgehaald en komen bij het huis aan waar ik de komende vijf weken ga verblijven.De ontvangst is hartelijk. Het huis is nu vol, er zijn met ons meegerekend(Merel en ik)acht vrijwilligers aanwezig. Er zijn vijf studentes en een echtpaar uit Enkhuizen dat eind deze week weer naar huis gaat. Daarna ben ik dus de enige man hier.
Ik ben op het moment dat ik dit schrijf op alle projecten geweest. Het eerste project waar ik kwam was een kindertehuis voor wezen en afgestane kinderen.Je houdt de kinderen bezig met aandacht en spelletjes,daar heeft het personeel gewoon te weinig tijd voor. Het zijn kinderen van nul tot vijf. Een ander project is het helpen bij de verzorging van geestelijk gehandicapten. Het tehuis is een staatsinstelling, heel erg sober met overwegend weinig gemotiveerd personeel. Het is erg lastig hier mee om te gaan. Een ander project is het geven van engelse les aan blinden. Ze zijn erg gemotiveerd. Ze voeren massages uit in een eigen ruimte en willen graag kunnen communiceren met buitenlandse klanten.We hebben geen lesmateriaal, maar we bedachten dat het mobieltje uitkomst kan brengen. Zij nemen door ons gesproken zinnen op en kunnen die afluisteren en naspreken wanneer zij dat willen. Het volgende project is in een ziekenhuis waar ze alleen maar kruiden als medicijn gebruiken. Wij helpen daar in de keuken en geven engelse les aan de directeur en aan nog enkele mensen die daar wonen. Het laatste project waar ik kom is een particulier kindertehuis gelegen op een prachtige locatie in de Mekong. We geven daar ook engelse les aan een groepje kinderen en vermaken ze vervolgens nog een tijdje. Mijn vaste partner bij dit alles is Helena. Zij is afgestudeerd en heeft een paar jaar gewerkt,toen haar baan opgezegd en maakt nu een wereldreis. Zo nu zijn jullie een beetje op de hoogte, later vertel ik wel wat meer.
Groet Cor